Ο αγώνας των νοσηλευτών και η ταξική πάλη που ήταν και είναι μια σύγκρουση του αγώνα για το κοινό καλό απέναντι στην ιδιοτελή μικροπρέπεια: από την υπεροψία της «αγοράς υπηρεσιών» στους εκβιασμούς «θα σας στείλουμε αστυνομία στα σπίτια σας» οι νεοφιλελεύθεροι αποδεικνύονται μια ακόμα θλιβερή επιστροφή στο παρελθόν των εργοδοτών της δεκαετία του 1940.. ενώ οι εργαζόμενοι προβάλουν την εικόνα της ολότητας, του κοινού καλού της δημόσιας Υγείας…

ανακοίνωση ΔΡΑΣΥ-ΕΥΛΕΜ και κείμενο 2ης ανάγνωσης με τον πιο πάνω τίτλο

Ανακοίνωση της Δικοινοτικής Ριζοσπαστικής Αριστερής Συνεργασίας

Είμαστε όλοι ΠΑ.ΣΥ.ΝΟ

Ο αγώνας των νοσηλευτών είναι μια κρίσιμη μάχη όχι μόνο για τους νοσηλευτές αλλά για ολόκληρη την εργατική τάξη. Είναι μια μάχη που η έκβαση της θα επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τις εργασιακές σχέσεις, τα δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων και τα ωφελήματα μας για τα επόμενα χρόνια.

Σε αυτή τη μάχη δεν διακυβεύεται μόνο η αξιοπρέπεια των νοσηλευτών και η βελτίωση των υπηρεσιών υγείας όπως πολύ σωστά επισημαίνουν οι ίδιοι, αλλά η δυνατότητα αντίστασης γενικά των εργαζομένων στα μέτρα που επιβάλλει η κυβέρνηση και σε αυτά που σχεδιάζει να επιβάλει.

Με τους νοσηλευτές η κυβέρνηση θέλει να κάνει ότι έκανε η Θάτσερ με τους ανθρακωρύχους. Να τους τσακίσει και να ανοίξει το δρόμο για να επιβάλλει τη πολιτική της χωρίς σοβαρές αντιστάσεις. Θέλει να τους χρησιμοποιήσει σαν παράδειγμα του τι μπορεί να πάθει κάποιος αν δεν υποκύπτει.

Οι νοσηλευτές έδειξαν ότι δεν θα υποκύψουν εύκολα. Είναι μια νέα συντεχνία που έχει προκύψει από διάσπαση της ΠΑΣΥΔΥ, εξαιτίας των συμβιβασμών και των ξεπουλημάτων που έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια η ηγεσία της. Συσπειρώνει την πλειοψηφία των νοσηλευτών που είναι μαχητικοί και αποφασισμένοι. Είναι μια συντεχνία που δεν βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο καμιάς συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αυτό είναι μια «παραφωνία» που δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από τους εργοδότες, ούτε από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΑΣΥΔΥ. Αν οι νοσηλευτές κερδίσουν θα γίνουν το «κακό παράδειγμα» και για άλλα κομμάτια εργαζομένων που σήμερα αντιδρούν τόσο με την κυβερνητική πολιτική όσο και με την συμβιβαστική στάση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αυτό θα έβαζε σε αμφισβήτηση συνολικά την πολιτική της κυβέρνησης. Την πολιτική της λιτότητας, των περικοπών, του ξεπουλήματος των δημόσιων επιχειρήσεων, της υποβάθμισης της δημόσιας υγείας και παιδείας και γενικά τις μνημονιακές πολιτικές που με τόσο ζήλο εφαρμόζει τα τελευταία χρόνια. Θα έβαζε εμπόδια σε αυτό που ο Αβέρωφ περίγραψε με τη φράση «να μετατρέψουμε τη κρίση σε ευκαιρία». Ευκαιρία δηλαδή για να μας πάρουν πίσω όσα κερδίσαμε με αγώνες και θυσίες τα τελευταία 60 χρόνια. Για να πληρώσουμε εμείς την κρίση και όχι αυτοί που την προκάλεσαν, οι τραπεζίτες και οι κερδοσκόποι της αγοράς.

Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση προετοιμάζεται για μια τέτοια μάχη. Είναι έτοιμη να δώσει εκατομμύρια για να στέλνει τους ασθενείς στον ιδιωτικό τομέα και να χρυσώνει τους επιχειρηματίες και τους μεγαλογιατρούς των ιδιωτικών νοσοκομείων  παρά να ικανοποιήσει το δίκαιο αίτημα των νοσηλευτών. Με δεδομένο μάλιστα ότι δεν θα έχει καμιά άμεση οικονομική επιβάρυνση αφού οι νοσηλευτές έχουν αποδεχτεί ότι η οικονομική αναβάθμιση τους θα γίνει σε βάθος χρόνου και με την αποκατάσταση των μισθών και ωφελημάτων συνολικά των εργαζομένων στην δημόσια υπηρεσία.

Η κυβέρνηση έχει μαζί της την ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ. Έχει και το βαρύ πυροβολικό των ΜΜΕ αφού η συντριπτική πλειοψηφία τους έχουν ήδη ταχθεί με το μέρος της και συκοφαντούν τους νοσηλευτές που τολμούν σε εποχή κρίσης να ζητούν αναβάθμιση. Να ζητούν «αναβάθμιση καμπίνας την ώρα που ο Τιτανικός βουλιάζει» όπως είπε ο Υπουργός Υγείας. Ξεχνούν βέβαια ότι αυτοί είναι το παγόβουνο που χτύπησε τον Τιτανικό και τώρα θέλουν και τις σωσίβιες βάρκες για τον εαυτό τους και τους δικούς τους.

Δεν πρόκειται για μια μάχη που θα κριθεί με την παράθεση λογικών επιχειρημάτων για να πειστεί η κυβέρνηση, η ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ, και οι καναλάρχες για τα δίκαια αιτήματα των νοσηλευτών. Το ξέρουν ότι είναι δίκαια τα αιτήματα τους,  όπως είναι και των φοιτητών, των συμβασιούχων, των αναπήρων, των ασθενών και όλων των άλλων απλών ανθρώπων που πληρώνουν σήμερα τα σπασμένα της κρίσης. Γι αυτό και δεν έχουν κανένα δισταγμό να παραπληροφορούν, να λένε ψέματα και να συκοφαντούν τους νοσηλευτές. Τους έχουν κηρύξει τον πόλεμο και δεν θα διστάσουν να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να τον κερδίσουν.

Οι νοσηλευτές τι έχουν; Εχουν πρώτα και κύρια το δίκαιο με το μέρος τους. Έχουν απόλυτο δίκαιο όταν δηλώνουν ότι πρέπει να αναβαθμιστούν σε πανεπιστημιακό επίπεδο. Εφόσον σήμερα για να προσληφθεί κάποιος στη θέση του νοσηλευτή απαιτείται πτυχίο πανεπιστημίου σημαίνει ότι θα πρέπει να ισχύσει ότι ισχύει σε όλη την υπόλοιπη δημόσια υπηρεσία, να ξεκινούν δηλαδή από την κλίμακα Α8. Πολλοί νοσηλευτές υποχρεώθηκαν να κάνουν εξομοίωση για να πάρουν πανεπιστημιακά πτυχία πληρώνοντας μάλιστα οι ίδιοι σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη. Οι αλχημείες του Αβέρωφ ότι και πολλοί άλλοι στην δημόσια υπηρεσία έχουν πτυχία αλλά δεν δικαιούνται να πάρουν την Α8 το μόνο που δείχνουν είναι το δικό του επίπεδο και τη λογική του που είναι η μπακαλίσιμη: τρείς το λάδι, τρείς το ξύδι, έξη το λαδόξυδο. Βεβαίως έχουν και πολλοί άλλοι στην δημόσια υπηρεσία πτυχία πανεπιστημίων, και στην αστυνομία και αλλού, αλλά αυτοί τα πήραν με δική τους πρωτοβουλία και όχι γιατί το επιβάλλει η θέση την οποίαν έχουν. Όσες θέσεις προνοούν πτυχίο για την πρόσληψη στη δημόσια υπηρεσία προνοούν και την Α8. Αυτό έγινε και με τους δασκάλους πριν μερικά χρόνια που αποφοιτούσαν από την Παιδαγωγική Ακαδημία και έκαναν εξομοίωση για να μπουν στην Α8.

Έχουν δίκαιο όταν υποστηρίζουν ότι η αναβάθμιση των νοσηλευτών και ιδιαίτερα η σωστή στελέχωση τους όπως ζητούν θα αναβαθμίσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας.

Έχουν δίκαιο όταν φωνάζουν ότι η κυβέρνηση κάνει περικοπές και υποβαθμίζει την δημόσια υγεία την ίδια ώρα που ξοδεύει εκατομμύρια για να κάνει μόνιμο στρατό και για νέα εξοπλιστικά προγράμματα ή σε μπόνους για τραπεζίτες και σε μίζες σε υπουργούς και άλλους ανώτερους αξιωματούχους του κράτους που οργιάζουν εξαιτίας της κακοδιαχείρισης. Λεφτά μάλιστα που τα πήραν από τις αποταμιεύσεις του κόσμου, τις περικοπές των μισθών, των συντάξεων και της κοινωνικής πρόνοιας.

Το δίκαιο όμως και τα λογικά επιχειρήματα δεν είναι αρκετά από μόνα τους για να κερδίσουν. Τους έχουν κηρύξει ένα ανελέητο πόλεμο και θέλουν να τους τσακίσουν. Αυτό είναι το πρώτο που πρέπει να κατανοήσουν για να μπορέσουν να αποτρέψουν την κυβέρνηση να πετύχει αυτό το στόχο. Θα πρέπει να κερδίσουν την μάχη της πληροφόρησης. Να αξιοποιήσουν κάθε μέσο που έχουν στην διάθεση τους για να ενημερώνουν τον κόσμο και να αποκαλύπτουν τα σχέδια της.

Να επισκέπτονται χώρους δουλειάς και να ενημερώνουν τους εργαζόμενους και να μοιράζουν υλικό. Να δημιουργήσουν απεργιακό ταμείο και να ζητήσουν την οικονομική βοήθεια του κόσμου. Το απεργιακό ταμείο θα είναι κρίσιμο γιατί αν η απεργία κρατήσει καιρό θα έχουν μεγάλη πίεση εξαιτίας των οικονομικών προβλημάτων. Με λίγα λόγια να θυμηθούμε τις αγωνιστικές παραδόσεις του κινήματος, των αγώνων του ’48 αλλά και των ίδιων των νοσηλευτών στην προηγούμενη μεγάλη απεργία τους το 1989 που κράτησε 17 μέρες.

Κανένας εργαζόμενος, δημόσιος ή ιδιωτικός δεν θα πρέπει να μείνει αδιάφορος σε αυτή τη μάχη. Μας αφορά όλους. Πρώτα και κύρια τους άλλους εργαζόμενους στο τομέα της δημόσιας υγείας και ιδιαίτερα τους νοσηλευτές που παραμένουν στην ΠΑΣΥΔΥ. Μπορεί η ηγεσία τους να παίζει το παιχνίδι της κυβέρνησης αλλά οι συνάδελφοι τους στη πλειοψηφία τους είναι μαχητές πρώτης γραμμής που ξέρουν τα προβλήματα από πρώτο χέρι. Μπορούν και πρέπει να τους κερδίσουν σε αυτό τον αγώνα. Το ίδιο ισχύει για τους γιατρούς, το παραϊατρικό προσωπικό και γενικά όλους όσους με την αυτοθυσία τους λειτουργούν σήμερα τα δημόσια νοσηλευτήρια κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες που δημιουργεί η πολιτική της κυβέρνησης με τις  περικοπές και τις ελλείψεις προσωπικού.

Θα πρέπει όλοι μας να σταθούμε δίπλα τους.  Θα πρέπει όλοι μας να δηλώσουμε ότι «ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑ.ΣΥ.ΝΟ».  Αυτό το σλόγκαν θα πρέπει να το συναντά παντού η κυβέρνηση, η ηγεσία της ΠΑΣΥΔΥ και τα κανάλια. Η Δικοινοτική Ριζοσπαστική Αριστερή Συνεργασία στέκεται μαζί με τους νοσηλευτές και καλεί όλους, να εκφράσουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας στον αγώνα τους, να συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις τους, να βγάλουμε ψηφίσματα συμπαράστασης από τους χώρους δουλειάς μας, να μαζέψουμε λεφτά για το απεργιακό τους ταμείο, να οργανώσουμε εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Παλεύουν για όλους μας. Ας τους βοηθήσουμε να κερδίσουν για όλους μας.

14 Μαρτίου 2016

………………………

20 Μαρ 2016

Ο αγώνας των νοσηλευτών και η ταξική πάλη που ήταν και είναι μια σύγκρουση του αγώνα για το κοινό καλό απέναντι στην ιδιοτελή μικροπρέπεια: από την υπεροψία της «αγοράς υπηρεσιών» στους εκβιασμούς «θα σας στείλουμε αστυνομία στα σπίτια σας» οι νεοφιλελεύθεροι αποδεικνύονται μια ακόμα θλιβερή επιστροφή στο παρελθόν των εργοδοτών της δεκαετία του 1940.. ενώ οι εργαζόμενοι προβάλουν την εικόνα της ολότητας, του κοινού καλού της δημόσιας Υγείας…

Στρατηγικές ταξικής πάλης: η αρχική υπεροψία και η απόπειρα εκβιασμού εκ μέρους της εξουσίας

Όταν εξαγγέλθηκε η απεργία των νοσηλευτών, η ομάδα των νεοφιλελεύθερων στην κυβέρνηση και την παράταξη που την στηρίζει [Πετρίδης, Γεωργιάδης, Αβέρωφ] υιοθέτησαν από την αρχή μια στάση που φαινόταν να ελπίζει στο σπάσιμο του ηθικού των νοσηλευτών. Αφού διέρρεαν στα φιλικά τους ΜΜΕ διάφορα, ταυτόχρονα ανακοίνωναν ότι θα «αγοράσουν υπηρεσίες από τον ιδιωτικό τομέα»..[1] Όταν, όμως, ξεκίνησε η απεργία, με τους απεργούς να είναι απόλυτα οργανωμένοι  [και για το προσωπικό ασφάλειας] η υπεροψία «ποιός σας λαμβάνει υπόψιν», «να πάτε αλλού αν δεν σας αρέσει» φάνηκε να είναι χωρίς αντίκρισμα. Ήταν εμφανές ότι τα νοσοκομεία χωρίς το προσωπικό των νοσηλευτών δεν μπορούσαν να εργαστούν - να παράξουν "έργο".. Ακολούθησε τότε η δεύτερη εκστρατεία δαιμονοποίησης – άρχισαν τα δημοσιεύματα για "διχασμό" , για προβλήματα στην απεργία κοκ – ενώ ταυτόχρονα προσπαθούσαν να την υποβαθμίσουν..

Τα ΜΜΕ του κεφαλαίου και η στρατηγική της υποβολής – απόπειρα διχασμού, δαιμονοποίησης και απειλών..με αρχικές υποχωρήσεις μετά την αντοχή της ενότητας των εργαζομένων

Ούτε αυτό, όμως, φάνηκε να έχει επίδραση καθώς ήταν εμφανές ότι η απεργία ήταν επιτυχημένη και με κοινωνική αποδοχή. Μια μερίδα των ΜΜΕ [ο Πολίτης πάντα πρόθυμος να επιτεθεί στο Δημόσιο και στους εργαζόμενους – εκτός βέβαια όταν συγκαλύπτουν φοροδιαφυγή ή προσλήψεις ημέτερων- ο ΑΝΤΕΝΑ κ.α.] φαινόταν να εργάζεται για την ομάδα των εκβιασμών. Άλλα ΜΜΕ, όπως η πλειοψηφία των ανταποκρίσεων στον Φιλελεύθερο [με θλιβερή εξαίρεση τον Π. Χαραλάμπους σε μια από τις πιο θλιβερές τους στιγμές], και Χαραυγή περίγραφαν το κλίμα ή στήριζαν ενεργά την απεργία.

Βλέποντας την αδυναμία να σπάσουν την απεργία, άρχισαν τις απειλές. Ο Παμπορίδης θυμήθηκε την επίταξη των εργαζόμενων – θυμίζοντας άλλες εποχές.  Για την ιστορία της κυπριακής ταξικής συνείδησης πάντως θύμιζε, και λόγω εποχής, τον Μάρτη του 1948, όταν πυροβολούσαν τους απεργούς... Αλλά, από την άλλη, μπροστά στο κοινωνικό κλίμα έριχνε και υποσχέσεις διαλόγου..Προς το τέλος της εβδομάδας μάλιστα, με δηλώσεις του στον Άστρα φάνηκε να αποδέχεται και την αναγνώριση των επιστημονικών προσόντων που έθετε σαν ζήτημα η συντεχνία.  Γενικότερα η υπεροψία της εξουσίας φαινόταν κενή περιεχομένου.. Σε αυτό το πλαίσιο τα ΜΜΕ της ρητορικης της υποταγής έψαχναν σημεία δαιμονοποίησης – «δεν υπάρχουν σεντόνια.. δεν..»..Αυτά που περιφρονούσαν πριν.. τώρα ανακάλυπταν ότι ήταν αναγκαία…

Η ταξική ενότητα, η επίκληση στο «κοινό καλό», και επικοινωνιακή απάντηση στην δαιμονοποίηση με χιούμορ

Οι απεργίες και οι αγώνες του μέλλοντος θα πρέπει να μάθουν από αυτόν τον πρώτο αγώνα. Μια μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ είναι τελείως εξαρτώμενα – και από την κυβέρνηση και από τους εργοδότες που δεν θέλουν την εικόνα μια δυναμικής διεκδίκησης. Και στο συγκεκριμένο τομέα, προφανώς, εξυπηρετούν και τα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα στο τομέα της Υγείας… Αλλά τώρα πια η εικόνα διαχύθηκε στην κοινωνία: μια δυναμική απεργία με στόχο την αναγνώριση των εργαζόμενων, με έμφαση στην προσφορά τους.. Αλλά και με το χιούμορ των ανθρώπων που ξέρουν ότι ο κόσμος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς το «έργο» των εργαζομένων. Ενώ αντίθετα μπορεί κάλλιστα να λειτουργήσει χωρίς του ημέτερους διορισμένους από υπουργούς και εκδότες/καναλάρχες που πετάνε το δημόσιο χρήμα.. Ή από όσους μπορούν να βρουν χρήματα για εξοπλισμούς και επαγγελματίες οπλίτες, αλλά όχι για την υγεία των ανθρώπων. Αυτοί, δηλαδή, που νόμιζαν μέχρι τώρα ότι τα σεντόνια στα νοσοκομεία απλώνονται μόνα τους... Η αιχμή ενός συνθήματος που σύνδεε τους αγώνες του σήμερα και του μέλλοντος με τους αγώνες της προηγούμενης περιόδου, ήταν σαφής:

«Δεν ανοίξαμε εμείς τις τράπεζες και πήραμε τα λεφτά! Εμείς ανοίξαμε την καρδιά μας για τον κάθε συνάνθρωπο μας»

Οι εργαζόμενοι στους αγώνες του μέλλοντος θα πρέπει να είναι έτοιμοι να τα βάλουν και με τα μεγάφωνα των εργοδοτών, τα ΜΜΕ – που όπως η εκκλησία το 1948 πίεζε για να σπάσουν οι απεργίες.. Τελικά, η ιστορική δικαίωση των εργαζόμενων έκανε και τους απεργοσπάστες να μην τολμούν να παραδεχθούν την τότε στάση τους.. Έτσι, θα τους θυμόμαστε και αυτούς τους απολογητές..

---

[1] Κατ'αρχήν τεκμήριο του εκβιασμού: "Με αγορά υπηρεσιών απαντά το Υπ. Υγείας στην απεργία της ΠΑΣΥΝΟ"- http://www.life2day.gr/2016/03/me-agora-upiresiwn-apanta-to-up-ugeias-stin-apergia-tis-pasuno/